مدرسهِ علمیّهِ آیة الله العظمی گلپایگانی / استاد جواد مروی / 13 آبان 1398
هر کسی که می خواهد از این حدیث اصالة البرائة را استفاده کند باید دو نکته را ملاحظه کند. اوّل این که ورود به عنوان وصول به مکلّف است و دوّم این که نهی یعنی نهی از شیء به عنوان اوّلی. زیرا ضمیر "فیه" در روایت "کلّ شیئ مطلق حتّی یرد فیه نهی" به شیئ بر می گردد و ظهور دارد در این که خود شیئ بما هو شیئ منهیّ عنه باشد. لذا با هر شیئی که بر خورد کردیم و نهیی از آن نرسیده بود در مورد آن آزادیم. مرحوم آخوند که دلالت حدیث را بر برائت قبول ندارند کلام شیخ را در سه مرحله رد می کنند:
مرحله اوّل: آن نکته ای را که مرحوم شیخ ذکر نکردند به این بیان که ورود به معنای حصول است یا صدور مرحوم آخوند از همین نکته برای اشکال به شیخ استفاده می کنند و می فرمایند کلام شیخ زمانی صحیح است و مثبت برائت است که ورود به معنای حصول به مکلّف باشد اما اگر ورود به معنای صدور حکم از مولا باشد حدیث ربطی به برائت نخواهد داشت و معنایش این خواهد شد که هر شیئی مطلق است تا زمانی که نهیی به عنوان اوّلی از مولا صادر شود و اگر ما یقین حاصل کنیم که نهیی صادر نشده است آزادیم و این دیگر ربطی به برائت نخواهد داشت. مرحوم در ادامه اضافه می کنند که ما ادّعا داریم ورود ظهور دارد در صدور نه وصول به مکلّف. شاهد این است که ما می توانیم بگوییم "ورد من المولا نهی و لم یصل الیّ". یعنی این نهی صادر شده است.
